در ششم و نهم آگوست سال 1945 دو شهر هیروشیما و ناگاساکی به دلیل بماران اتمی به کلی ویران شدند.
41 سال بعد یعنی در 26 آوریل 1986 در ساعت ۰۱:۲۳:۴۵ بامداد به وقت محلی، فاجعۀ اتمی چرنوبیل اتفاق افتاد.
انفجار کامل هسته ی رآکتور شمارۀ ۴، فاجعه ای را رقم زد که تا اکنون یعنی سال 2023، اثرات و تلفات جانی درازمدت آن به قوت خود باقی است.
در حادثه هیروشیما و ناگاساکی حدود ۲۲۰۰۰۰ نفر جان خود را از دست دادند اما در حادثه چرنوبیل کمتر از ۱۰۰ نفر کشته شدند.
با مقایسه ی این دو اتفاق به این موضوع می رسیم که تشعشعات رادیواکتیو شاید در لحظه افراد را از بین نبرد اما نسل های بعد و آیندگان را ذره ذره ذوب می کند.
اسوتلانا الکسیویچ برندۀ جایزه نوبل ادبیات در سال 2015، با ۵۰۰ نفر از کسانی که شاهد حادثه ی چرنوبیل بودند صحبت کرده است و شواهدی را نگاشته که تماما بر اساس واقعیات و تجربیات اشخاص است.
ماموران آتش نشانی، سیاست مداران، فیزیکدانان، پزشکان، پرستاران و پاکسازی کننده ها، روایات و داستانهایی را تعریف می کنند که قبل، هنگام و پس از فاجعه چرنوبیل رخ داده بود.
کتاب صوتی صداهایی از چرنوبیل به چرایی و چگونگی این فاجعه نمی‌پردازد، بلکه بیشتر به شرح فاجعه و اینکه مردم چگونه با آن مواجه شدند و چگونه این تجربه‌ها بر روح و روانشان تأثیر گذاشت، می پردازد.
مردم بلاروس حادثه چرنوبیل را دیدند، در زمان این انفجار بیدار بودند و به واسطه ی جذب مواد رادیواکتیو که از هسته ی راکتور ساطع می شد، ترسیدند، گریستند، سوختند، آب شدند و مردند.
با ما همراه باشید تا در کتاب صوتی صداهایی از چرنوبیل تجربیات افراد زنده مانده از این فاجعه ی بشری را بشنویم.
